ABSTRACT
Amaç: SARS-CoV-2 ile enfekte hastaların %1-2’sinde sekonder spontan pnömotoraks geliştiği bildirilmiştir. Bu yazıda pnömotoraks için risk faktörü olmayan ve yoğun bakım takibinde spontan pnömotoraks gelişen COVID-19 tanılı 4 olgu literatür eşliğinde sunulmuştur. Olgu 1: Kronik hastalık öyküsü olmayan 40 yaşında erkek hasta COVID servis takipli iken akciğerlerinde progresyon olması üzerine yoğun bakım ünitemize alındı. Yoğun bakımda high flow nazal kanül (HFNC) ile (FiO2 %100, akım 60 lt/dk) pron pozisyonda takip edilen hastada (tanısının 27. günü) sol akciğerde pnömotoraks saptandı. Göğüs tüpü takıldı. Takiplerinde servise devredildi. Olgu 2: Diabetes mellitus öyküsü olan 35 yaş erkek hasta COVID tanısının 10. gününde reverzuarlı maske ile SpO2 %75 olması üzerine yoğun bakım ünitemize kabul edildi. Tanısının 32. günü ani desatürasyon sonucu entübe edilerek yoğun bakıma devralındı. Sol akciğerde pnömotoraks saptanan hastaya tüp torakostomi uygulandı. Takiplerinde sağ pnömotoraks gelişen hastaya tüp torakostomi uygulandı. Takiplerinde hasta kaybedildi. Olgu 3: Seksen altı yaş erkek hasta COVID tanısının 24. gününde rezervuarlı maske ile 14 lt/dk oksijen desteğine rağmen desatüre olması üzerine yoğun bakımımıza alındı. Akciğer parankiminde traksiyon bronşektazileri ve hava kistleri mevcuttu. Hasta HFNC ile pron pozisyonda iken sol hemitoraksta pnömotoraks saptanması üzerine tüp torakostomi uygulandı. Entübe edilerek mekanik ventilasyona alınan hasta hemodinamide bozulma sonrası aynı gün kaybedildi. Olgu 4: Yetmiş dört yaş kadın hasta COVID servis takibinin 4. gününde akciğer grafisinde progresyon ile yoğun bakıma alındı. HFNC ile pron pozisyonda takip edilirken pnömotoraks gelişen hastaya göğüs tüpü takıldı, takiplerinde servise devredildi. Sonuç: Spontan pnömotoraks SARS-CoV-2 pnömonisinin geç dönem komplikasyonu olarak (olgularımızda yaklaşık 20 gün) ortaya çıkabilir. COVID-19 hastalarında şiddetli enflamasyon ve uzun süreli hastalık kombinasyonunun akciğer parankimindeki dejeneratif değişikliklere bağlı olarak pnömotoraksa yol açtığı düşünülmektedir. COVID-19 ile enfekte yoğun bakım hastalarında en kısa sürede oksijen desteğinin azaltılmaya çalışılması, hastaların klinik değişikliklerinin yakından gözlenerek akciğer grafilerinin dikkatle değerlendirilmesi, özellikle hastalığın geç döneminde hastalarda pnömotoraksın da karşılaşılabilecek bir komplikasyon olduğunun akılda tutulması gerekmektedir. (Turkish) [ FROM AUTHOR] Copyright of Turkish Journal of Intensive Care is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full . (Copyright applies to all s.)
ABSTRACT
Amaç: Yoğun bakım ünitesine (YBÜ) yatış gerektiren COVID-19 hastalarında gelişen spontan pnömotoraks (SPX) ve spontan pnömomediastinum (SPM) olgularını vurgulamak ve olası predispozan risk faktörlerini araştırmaktır. Gereç ve Yöntem: 20 Mart-17Aralık 2020 tarihleri arasında YBÜ’ye kabul edilen COVID-19 hastalarının verileri hastane kayıtlarından retrospektif olarak tarandı. Çalışmaya tanısı laboratuvar olarak doğrulanmış ve SPX, SPM gelişen COVID-19 hastaları dahil edildi. Hastaların demografik verileri, radyolojik görüntülemeleri, laboratuvar incelemeleri, klinik yönetimleri, kültür sonuçları ve mortalite oranları araştırıldı Bulgular: Çalışmaya dahil edilen 305 hastanın 30’un da SPX ve SPM tespit edildi. Olguların medyan yaşı 70 (IQR, 62-78) olarak bulundu. Erkek hasta sayısı 20 (%66,7, medyan yaş, 66,7) ve kadın hasta sayısı 10 (%33,3) olarak tespit edildi. Hastalarda en çok görülen komorbiditeler ise sırasıyla hipertansiyon 16 (%53,3), diabetes mellitus 10 (%33,3) ve kronik obstrüktif akciğer hastalığı 5’dir (%16). Olguların COVID-19 açısından BT değerlendirmeleri, tipik 25 (%83,3), atipik 3 (%10) ve belirsiz 1 (%3,3) olarak değerlendirilmiştir. Trakeal aspirat kültürlerinde ise, Acinetobacter baumannii 10 (%43,3), Klebsiella pneumoniae 5 (%16,7) ve Pseudomanas auroginosa 2 (%6,7) üremesi olmuştur. Hastaların 25’inde (%83,3) septik şok tespit edilmiştir. Vasopressör ihtiyacı 25 (%83,3) hastada gelişmiştir. Hastalardan 26’sının (%86,7) entübe edilip invaziv mekanik ventilasyonla takip edildiği, entübasyon öncesi 12’sine (%40) yüksek akımlı nasal kanülle ve 22’sine de (%20) non-invaziv mekanik ventilasyonla tedavi uygulandığı tespit edildi. Ortalama YBÜ yatış süresi 12±7 ve ortalama hastanede yatış süresi ise 16±12 gün olarak bulunmuştur. Takip edilen hastaların 28 günlük mortalitesi %86,7 olarak tespit edilmiştir. Sonuç: COVID-19 hastalarında yüksek barotravma oranları, invaziv ve non-invaziv mekanik SPX ve SPM için risk faktörüdür. Her iki klinik durum da mortalite için bir risk faktörüdür. Barotravma risk faktörlerinin iyi bilinmesi ve akciğer koruyucu ventilasyon paremetrelerinin geliştirilmesi bu klinik durumu yönetmeyi kolaylaştırabilir. SPX ve SPM, için klinisyenlerin farkındalığını artıracak, tahmin ettirici risk faktörlerini ve laboratuvar verilerini öngören daha ileri çalışmalara ihtiyaç vardır. (Turkish) [ FROM AUTHOR] Copyright of Turkish Journal of Intensive Care is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full . (Copyright applies to all s.)
ABSTRACT
Amaç: Spontan pnömotoraks COVID-19’a bağlı gelişebilecek solunum komplikasyonlarından biridir. Bu olguda COVID-19 pnömonisi ile takip edilen bilinci açık, trakeostomize hastada önce sağ ve sonra sol akciğerde gelişen spontan pnömotoraksın bilateral video destekli torakoskopik cerrahi (VATS) sonrasında iyleşmesi literatür eşliğinde sunulmuştur. Olgu: Sigara öyküsü dışında komorbid hastalığı olmayan 49 yaşında erkek hasta son 48 saattir devam eden ilerleyici dispne, yorgunluk, öksürük ve ateş şikayetleriyle başvurduğu acil serviste PCR testi ile COVID tanısı alması üzerine göğüs hastalıkları servisine yatırıldı. Medikal tedaviye rağmen solunum sıkıntısı artan hasta servis yatışının 9. gününde yoğun bakıma kabul edildi. Dönüşümlü supin pron pozisyon ve aralıklı bipap uygulamasına rağmen kötüleşen hasta yoğun bakım ünitesi kabulünden 4 gün sonra entübe edildi, 9 gün sonrada trakeostomize edildi. Wean sürecinde ani dispne ve hipoksemi gelişen hastaya yapılan yatak başı ultrasonda sağ akciğerde barkod görüntüsü görüldü ve akciğer grafisiyle pnömotoraks doğrulanarak gögüs tüpü takıldı (Şekil 1). Beş gün sonrada sol tarafa pnömotoraks gelişmesi üzerine göğüs tüpü takıldı (Şekil 2). Ancak takiplerinde sol akciğer tam ekspanse olmadığından sola ve ardından sağdaki pnömotoraks hattında artış saptandığından sağa ikinci tüpler takıldı. Beş gün boyunca sağ ve soldaki toplam 4 toraks tüpünde de hava kaçağının devam etmesi üzerine göğüs cerrahisi tarafından 5 gün arayla önce sağ sonra sol akciğere VATS operasyonu yapıldı. Postoperatif 2. gün hastanın akciğerleri ekspanse oldu ve sırayla sağ/sol tüm tüpleri çekildi. Oksijenizasyonu giderek düzelen hasta post-operatif 10. günde trakeostomiden 2 Lt oksijen desteğiyle t-tüpte, bilinç açık, oryante, koopere olarak servise transfer edildi. Bir aylık servis takibi sürecinde dekanüle edilen hasta taburcu edildi. Sonuç: Yapılan çalışmalarda SARS-CoV-2’nin alveolar dokuda yarattığı ciddi tahribata bağlı olarak bül oluşumunu ve pnömotoraks riskini artırdığı tespit edilmiştir. Bildiğimiz kadarıyla SARS-CoV-2 enfeksiyonu nedeniyle izlenen olgumuz gelişen bilateral pnömotoraksa uygulanan bilateral vats ile taburcu edilen ilk olgudur. Olgumuz bilateral spontan pnömotoraksın erken tanı ve doğru tedavi yaklaşımı ile başarılı bir şekilde taburcu olmuştur. (Turkish) [ FROM AUTHOR] Copyright of Turkish Journal of Intensive Care is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full . (Copyright applies to all s.)
ABSTRACT
Amaç: COVID-19 hastalarında pnömoni sık görülürken, pnömotoraks gibi plevral boşluğun tutulumu nadir olarak meydana gelir. Bu hastalarda pnömotoraks, erken teşhis ve çoğunlukla hızlı şekilde toraks tüpü takılmasını gerektiren, nadir görülen bir komplikasyondur. COVID-19 sonrası geç dönemde nadir görülen spontan pnömotoraksı literatür eşliğinde ve görüntülerle birlikte tartışmayı amaçlıyoruz. Olgu: Otuz dokuz yaşında erkek hasta, ateş, öksürük, nefes darlığı ve eklem ağrısı şikayetiyle hastanemize başvurdu. Geliş vitalleri A: 39 N: 70, Ta: 120/87, So: 94. Toraks BT COVID uyumludur. PCR pozitiftir. Hasta 5 günlük takip ve tedavi sonrası taburcu edilmiştir. Kırk beş gün sonra ani başlayan göğüste batıcı-delici tarzda ağrı, şıkışma hissi ve nefes darlığı şikayetiyle hastanemize tekrar başvurdu. Geliş vitalleri A: 36,2, N: 97, Ta: 129/78, So: 90’dır. Çekilen toraks BT’de sol akciğerde pnömotoraks ve buzlu cam görüntüleri saptandı. Hastaya toraks tüpü takılmadan klinik olarak takip edildi. Klinik ve radyolojik olarak düzelen hasta taburcu edildi. Sonuç: COVID-19 şiddetli akciğer hasarı ve yaygın alveolar hasarı içeren değişikliklerin spontan pnömotoraks mekanizmasına katkıda bulunduğu düşünülmektedir. Ayrıca mekanik ventilasyon da risk faktörü olarak bilinmektedir. Başka tetikleyici faktör uzun COVID-19 sonrası geç dönemde nadir görülen ve atlandığında hayati tehlike oluşturabilen spontan pnömotoraksın ayrıcı tanılarımızda yer alması gerektiğini düşünmekteyiz. Üreli öksürüktür. Hastamızda gelişen olası alveoler hasar ve kronik öksürüğün spontan pnömotoraksa neden olduğunu düşünmekteyiz. COVID-19 sonrası geç dönemde nadir görülen ve atlandığında hayati tehlike oluşturabilen spontan pnömotoraksın ayrıcı tanılarımızda yer alması gerektiğini düşünmekteyiz. (Turkish) [ FROM AUTHOR] Copyright of Turkish Journal of Intensive Care is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full . (Copyright applies to all s.)
ABSTRACT
Amaç: Hem pnömotoraks (PNX) hem de pnömomediastinum (PNM) mekanik ventilasyonun bilinen komplikasyonlarıdır. Bununla birlikte, barotravma olmasa bile, PNX veya PNM veya daha nadiren her ikisi de koronavirüs hastalığı-2019’a (COVID-19) bağlı olarak gelişebilir. PNM, mediasten içinde bulunan serbest hava veya gaz olarak tanımlanır. Spontan PNM (SPNM), göğüs travması gibi gözle görülür herhangi bir neden ile ilişkili olmayan mediasten içinde bulunan serbest hava veya gaz olarak tanımlanır. Olgu: 01.01.2021-31.12.2021 tarihileri arasında Kastamonu Eğitim ve Araştırma Hastanesi COVID-19 Yoğun Bakım Üniteleri’nde takip edilen 7 hastada SPNX/SPNM saptanmıştır. Toplanan veriler arasında yaş, cinsiyet, IMV veya N-IMV tedavisi altında iken, yoğun bakımda yatışın kaçıncı gününde ve SPNX/SPNM hangisinin geliştiği, tüp torakostomi ihtiyacı ve şifa-eks durumu mevcuttur. Yedi hastamızın üçü kadın, dördü erkektir. Íki hastamızda SPNX ve SPNM birlikte görünmüş ve bu hastalara tüp torakostomi uygulanmıştır. SPNX/SPNM, iki hastamızda N-IMV altında gelişmişken, beş hastamızda IMV altında gelişmiştir. SPNX/SPNM, hastalarımızın yoğun bakıma alındıktan sonra ortalama 5. gününde gelişmiştir. Beş hastamız eksitus olmuş, iki hastamız ise servise devredilmiştir. Sonuç: COVID-19, ARDS’nin önemli bir yeni nedenidir. Beş ARDS hastalarında barotravma insidansının daha yüksek olduğu, çeşitli çalışmalarda COVID öncesi dönem kadar erken bir tarihte bildirilmiştir. Gerçekten de, COVID-19 pandemisi nedeniyle ARDS olgularının artmasıyla birlikte, PNX ve PNM olgularının insidansında da bir artış olmuştur. PNM’nin kesin mekanizması bilinmemekle birlikte, SPNM genellikle kendi kendini sınırlayan bir hastalıktır. Bununla birlikte, potansiyel olarak ciddi dolaşım ve solunum patolojisine neden olabilir. Bu nedenle, COVID-19 hastalarında SPNM oluşumu, kötüleşen hastalığın potansiyel bir göstergesi olarak yakından izlenmelidir. COVID-19 hastalarında PNX/ PMN’nin insidansı, patogenezi ve öngörücüleri şu anda belirsiz ve hatta çelişkilidir. Sonuç olarak tüm bu nedenler, PNX’in ve PNM’nin COVID19’un ciddi bir komplikasyonu olduğunu düşündürmektedir. Bu durumun kötü prognozun belirteci olup olmadığını anlamak için daha kapsamlı çalışmalar gerekmektedir. (Turkish) [ FROM AUTHOR] Copyright of Turkish Journal of Intensive Care is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full . (Copyright applies to all s.)